نبي صلی الله علیه وسلم به د لمانځه له پیل وروسته بېلابېلې دعاگانې ویل او د قرآن تلاوت یې پيلوه. په هغو دعاگانو کې به د الله تعالی ستاینه، د هغه عظمت بیان او د هغه تعریف کاوه.
أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ سُلَيْمَانَ، قَالَ حَدَّثَنَا زَيْدُ بْنُ الْحُبَابِ، قَالَ حَدَّثَنِي جَعْفَرُ بْنُ سُلَيْمَانَ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِي الْمُتَوَكِّلِ، عَنْ أَبِي سَعِيدٍ، قَالَ:
كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ إِذَا افْتَتَحَ الصَّلَاةَ قَالَ:
«سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، وَتَبَارَكَ اسْمُكَ وَتَعَالَى جَدُّكَ، وَلَا إِلَهَ غَيْرُكَ».
ابو سعید رضي الله عنه روایت کوي:
«رسول الله صلی الله علیه وسلم به کله چې لمونځ پيل کړ، نو به یې ویل:
سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، وَتَبَارَكَ اسْمُكَ، وَتَعَالَى جَدُّكَ، وَلَا إِلَهَ غَيْرُكَ.»
یعنې: «ای الله! ته پاک او له عیبونو پاک یې، ستاینه ستا لپاره ده، ستا نوم برکتناک دی، ستا عظمت لوړ دی، او ستا پرته بل معبود نشته.»
(سنن النسائي، حدیث 900)
او ابو هریره رضي الله عنه وایي:
«رسول الله صلی الله علیه وسلم به کله چې په لمانځه کې تکبیر وایه، د قرائت تر پیل مخکې به لږ چوپ ولاړ شو. ما ورته وویل: ای د الله رسوله، زما پلار او مور دې له تا قربان شي، دا سکوت چې د تکبیر او قرائت ترمنځ کوې، څه وایې؟»
نبي صلی الله علیه وسلم وفرمایل:
«زه وایم:
اَللّٰهُمَّ بَاعِدْ بَيْنِي وَبَيْنَ خَطَايَايَ كَمَا بَاعَدْتَ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ، اَللّٰهُمَّ نَقِّنِي مِنْ خَطَايَايَ كَمَا يُنَقَّى الثَّوْبُ الأَبْيَضُ مِنَ الدَّنَسِ، اَللّٰهُمَّ اغْسِلْنِي مِنْ خَطَايَايَ بِالثَّلْجِ وَالْمَاءِ وَالْبَرَدِ.»
ژباړه:
«ای الله! ما له گناهونو لیرې کړه، لکه څنګه چې ختیځ له لوېدیځ څخه جلا کړې. ای الله! ما له ګناهونو پاک کړه، لکه څنګه چې سپین کالي له کثافاتو پاکېږي. ای الله! ما د خپلو گناهونو څخه په واوره، اوبو او ژمي‌باران (تُندر/تگرگ) ومینځه.»
(صحیح مسلم، د لمانځه کتاب، باب د تکبیر او قرائت ترمنځ د وینا ذکر، حدیث 598).