تشهد:
په تشهد کې ناسته:
نبي صلی الله علیه وسلم به وروسته له دې چې د دوهم رکعت نه فارغ شو، د تشهد لپاره کيناسته. که دا لمونځ د دوه رکعته لمانځه (لکه د سهار لمونځ) په څېر وای، نو به ده پښه خپره کړه او د افتراش په ډول به کښېناسته، لکه څنګه چې د دوو سجدو تر منځ کښېني. په درې او څلور رکعته لمونځونو کې د لومړي تشهد پر مهال هم ده همدې ډول ناستې اختیاروله (افتراش).
حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلَانَ، وَيَحْيَى بْنُ مُوسَى، حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّزَّاقِ، عَنْ مَعْمَرٍ، عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ، عَنْ نَافِعٍ، عَنْ ابْنِ عُمَرَ، أَنّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ إِذَا جَلَسَ فِي الصَّلَاةِ وَضَعَ يَدَهُ الْيُمْنَى عَلَى رُكْبَتِهِ وَرَفَعَ إِصْبَعَهُ الَّتِي تَلِي الْإِبْهَامَ الْيُمْنَى يَدْعُو بِهَا وَيَدُهُ الْيُسْرَى عَلَى رُكْبَتِهِ بَاسِطَهَا عَلَيْهِ قَالَ:‏‏‏‏ وَفِي الْبَاب عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الزُّبَيْرِ،‏‏‏‏ وَنُمَيْرٍ الْخُزَاعِيِّ، ‏‏‏‏‏‏وَأَبِي هُرَيْرَةَ، ‏‏‏‏‏‏وَأَبِي حُمَيْدٍ،‏‏‏‏ وَوَائِلِ بْنِ حُجْرٍ، ‏‏‏‏‏‏قَالَ أَبُو عِيسَى:‏‏‏‏ حَدِيثُ ابْنِ عُمَرَ حَدِيثٌ حَسَنٌ غَرِيبٌ، ‏‏‏‏‏‏لَا نَعْرِفُهُ مِنْ حَدِيثِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ إِلَّا مِنْ هَذَا الْوَجْهِ، ‏‏‏‏‏‏وَالْعَمَلُ عَلَيْهِ عِنْدَ بَعْضِ أَهْلِ الْعِلْمِ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَالتَّابِعِينَ يَخْتَارُونَ الْإِشَارَةَ فِي التَّشَهُّدِ، ‏‏‏‏‏‏وَهُوَ قَوْلُ أَصْحَابِنَا.
موږ ته حدیث بیان کړ محمود بن غیلان او یحیی بن موسی، هغوی وویل: موږ ته حدیث کړی عبدالرزاق، له معمر، له عبیدالله بن عمر، له نافع، له ابن عمر رضي الله عنه، چې رسول الله صلی الله علیه وسلم به کله په لمانځه کښېناسته، نو خپله ښۍ لاس به یې پر خپل زنګون کېښوده او هغه ګوته به یې پورته کړه چې د شست څنګ ته ده (شاخصه ګوته) او په هغې به یې دعا کوله، او چپه لاس به یې پر خپل زنګون غوړېدلې ايښې وه.
ابو عیسی (ترمذي) وايي: په دې باب کې له عبدالله بن زبیر، نمیر خزاعي، ابو هریره، ابو حمید او وائل بن حجر رضي الله عنهم څخه هم روایتونه راغلي دي.
ابو عیسی وايي: د ابن عمر دا حدیث حسن او غریب دی، او موږ دا روایت له عبیدالله بن عمر څخه یوازې په همدې لاره پېژنو. او د نبي صلی الله علیه وسلم د اصحابو او تابعینو له ځینو اهل علمو څخه دا عمل منل شوی، چې دوی په تشهد کې د اشارې (د ګوتې پورته کولو) غوره ګڼي، او دا د زموږ د اصحابو (اهل حدیث) قول دی.
(سنن الترمذي 294، صحیح مسلم 580)